Strona:Karol May - Zmierzch cesarza.djvu/59

 — Generał Hernano — odparł zapytany.
 — Zaprowadźcie mnie do niego jak najprędzej. Na pierwszą planowany jest przeciw wam atak.
 — Do kroćset! Kogóż wieziecie na koniu?
 — Jeńca. Nie traćmy jednak czasu na szczegóły. Śpieszmy!
 Zaleciwszy żołnierzom największą czujność, oficer udał się z Kurtem na swój posterunek. Dosiadł tu konia, poczem pognali jak wicher do kwatery generała.
 Kwatera mieściła się we wiosce, odległej od Queretara o jakieś półgodziny. Komendant siedział ze swym sztabem przy kolacji. Gdy zameldowano Kurta, mruknął niechętnie:
 — Cudzoziemskie nazwisko. Wątpię, czy przynosi coś ważnego. Niech wejdzie!
 Kurt wszedł, niosąc na plecach swego jeńca. Na ten niezwykły widok oficerowie zerwali się z miejsc.
 — Valgame Dios! Cóż niesiecie na plecach? — zapytał zdumiony generał.
 — Jeńca, sennor, — odrzekł Kurt, a położywszy koronela na podłodze, złożył przed generałem ukłon wojskowy.
 — Domyślam się. Co to za człowiek?
 — Pułkownik cesarski.
 — Hm. Nie wygląda na takiego. W każdym razie złapaliście mysz zamiast słonia.
 Generał uśmiechnął się ironicznie. Oficerowie uważali za swój obowiązek naśladować zwerzchnika.

57