Strona:Karol May - Zmierzch cesarza.djvu/62

zechcecie łaskawie być przewodnikiem tych ludzi?
 — Ależ chętnie. Proszę jednak, aby się pan generał naprzód zajął nieco tym koronelem.
 — Poco? Czas nagli.
 — Nie tak bardzo, byśmy przedtem nie mogli zadać koronelowi kilku pytań i przeszukać jego kieszeni.
 — Racja. Według waszej relacji atak ma się rozpocząć o pierwszej. Zaczną się przygotowywać o północy?
 — Tak jest.
 — Teraz dopiero wpół do dwunastej, mamy więc jeszcze sporo czasu. Trzeba go uwolnić z więzów.
 Jeniec odzyskał tymczasem przytomność. Widać to było po szeroko otwartych, ciemnych oczach. Obrzucał otaczających wściekłem spojrzeniem. Zdjęto mu z ust chustkę, uwolniono z pęt i kazano stanąć. Wyprostował zbolałe członki.
 — Nazwisko? — zapytał generał.
 Zapytany wymienił je.
 — Słyszeliście, co ten sennor mówił?
 — Owszem.
 — Przyznajecie, ze to prawda?
 — Jako generał rozumie pan, że nie wolno mi odpowiedzieć na to pytanie.
 — Uważacie, że obowiązek każe wam milczeć? Nie przeczę, że macie rację. Muszę jednak zapytać, czy istotnie planowany jest na nas atak?
 — I na to nie odpowiem.
 — Od kogo otrzymaliście rozkaz, aby dziś...

60