Strona:Karol May - Zmierzch cesarza.djvu/65

 — Ah? Przypuszcza, że w ten sposób sam ujdzie cało?
 — Mam poważne podstawy do przypuszczenia, że tak jest. Wiadomo ci dokładnie, iż z pewnej strony czynione są wysiłki wprowadzenia cesarza w błąd. W każdym razie trzeba natychmiast przesłać rozkaz Miramona wodzowi naczelnemu i zawiadomić o planowanym napadzie oraz o przedsięwziętych dla jego odparcia środkach.
 — Należy tak postąpić. Z ilu ludzi składa się oddział guerillów?
 — Według tego, co podsłuchałem, z czterystu.
 — Kawalerja, czy piechota?
 — Słyszałem parskanie koni. Zdaje mi się również, że wartownicy mieli ogromne ostrogi, — słyszałem ich brzęk. Zresztą, bandy składają się przeważnie z jeźdźców.
 — Sądzicie, że powinniśmy czekać na atak?
 — Nie, gdyż w takim razie stracimy paru ludzi.
 — A więc zaatakujemy ich?
 — I to nie. Las ich osłania. Narazilibyśmy się na kule, mimo, iż w ciemnościach trudno trafić. Osaczymy ich poprostu.
 — Będą się starali przedrzeć.
 — To się nie uda, nie wątpię bowiem, że wyślecie sporą ilość żołnierzy.
 — Ale skoro spróbują się przedrzeć, narażą się nasi ludzie na śmierć lub ciężkie rany, a tego przecież chcielibyście uniknąć.

63