Strona:Karol May - Zmierzch cesarza.djvu/69

jakiejś minuty wyrosło przed nim znienacka, jakby z pod ziemi, pięć lub sześć postaci. Jedna zapytała:
 — Coście wy za jeden?
 — Odpowiem na to zastępcy koronela. Zaprowadźcie mnie do niego!
 Kurta ujęło kilka rąk i pociągnęło za sobą. Nie Opierał się. Tuż przy brzegu lasu zatrzymano się przed grupką mężczyzn.
 — Oto jest, panie majorze, — rzekł przewodnik.
 Major odparł chrapliwym głosem:
 — Trzymajcie go mocno! Czy ma broń przy sobie?
 — Nie pytaliśmy jeszcze o to.
 — Jesteście głupcami! Zrewidować go!
 Po dokładnej rewizji znaleziono tylko rakietę. Porucznik zameldował:
 — Naprawdę nie ma broni. Ale trzyma w ręku oryginalny przedmiot.
 — Cóż to jest? — zapytał major.
 — Rakieta — objaśnił Kurt.
 — Do licha, rakieta? Do czego wam potrzebna?
 — Wytłumaczę, skoro mi pozwolicie mówić.
 — O nie, kochanku, odbierzemy ci rakietę przed rozmówką! To niebezpieczny przedmiot. Związać go!
 Odebrano Kurtowi rakietę.
 — Pozwolę się związać, — rzekł — mimo iż krępowanie parlamentarjuszy sprzeciwia się prawom międzynarodowym.

67