Strona:Karol May - Zmierzch cesarza.djvu/70

 — Ale parlamentarjusze nie mają zwyczaju nosić rakiet — zaskrzeczał major.
 — Racja. Wziąłem rakietę w najlepszym zamiarze. Za chwilę przekonacie się o tem. Okoliczność, że wśród ciemnej nocy, w ciemnym borze, oddaję się w wasze ręce, powinna was przekonać, iż mam uczciwe zamiary.
 — Zobaczymy. Jesteście gotowi?
 — Tak — odrzekł jeden z tych, którzy związali Kurta.
 — Możemy więc zaczynać. Któż was posyła?
 — Jak mówiłem sennorowi porucznikowi, generał Hernano.
 — Hernano? — zapytał major ze zdumieniem. — Na jakiejże podstawie?
 — Rzecz bardzo prosta. Wiedział, żeście się tu ukryli.
 — Nie może być! Skądże się dowiedział?
 — Dziś przybył do was pewien wysłannik Miramona i wręczył rozkaz generała. Znamy treść rozkazu. Mogę wam nawet pokazać dosłowną kopję.
 — W takim razie — ordynarna zdrada!
 — Nie chcę o tem mówić.
 — Macie kopję przy sobie?
 — Tak. W prawej kieszeni spodni. Przy rewizji nie zwrócono uwagi na małą karteczkę.
 Kurt poczuł, że ktoś wyciągnął mu kartkę z kieszeni. Po chwili major zapalił ślepą latarkę i odczytał.
 — Niema wątpliwości, że to zdrada! — zawołał siny ze złości.

68