Strona:Karol May - Zmierzch cesarza.djvu/80

nia, przywiązał do brzegu urwiska i podążył nadół. Na dole skulił się i cały zamienił w słuch.
 Po niedługiej chwili usłyszał zbliżające się kroki. Ktoś chrząkał — w miarę zbliżania się coraz głośniej — i sapał jak miech kowalski. Po upływie kilku sekund rozsunęły się gałęzie i stanął wśród nich Flores, usiłujący przedrzeć się dalej. Zaledwie kilka kroków dzieliło go od właściwego lasu. Skoro doń dotrze, będzie uratowany!
 Kurt wyrósł przed nim jakby z pod ziemi.
 — Dzieńdobry, sennor, — rzekł z uśmiechem. — Dokądże śpieszycie o tak wczesnej porze?
 Hilario znieruchomiał. Obecność oficera wydała mu się zrządzeniem czarów. Był przecież przekonany, że wszystkich wyprzedził...
 — Przekleństwo! — krzyknął wreszcie i skoczył wbok, aby dotrzeć do brzegu kotliny.
 — Stać! — zawołał Kurt. — Albo strzelę!
 Po tych słowach wyciągnął rewolwer.
 — Strzelaj, psie! — zawołał Flores-Hilario.
 Natężywszy wszystkie siły, skoczył wgórę w nadziei, że niezbyt pewna kula rewolwerowa nie trafi. Za minutę dotrze do brzegu lasu...
 Kurt zmienił decyzję: — A może lepiej będzie schwytać tego człowieka żywcem?
 W jednej chwili zdjął lasso i splótł pętlę. Podniósł rękę. Coś gwizdnęło, zaszumiało, zakręciło się — i pętla spadła na ofiarę.
 — Do stu tysięcy djabłów! — jęknął lekarz.
 Mijał właśnie brzeg kotliny, przekonany, że już ocalał. Nagle coś chwyciło go za ramiona — — spadł

78