Strona:Karol May - Zmierzch cesarza.djvu/81

głową nadół w kierunku kotliny. Miał wrażenie, ze się dostał z nieba do piekła. Zamknął oczy. Gdy je znowu otworzył, leżał obok konia Kurta. Ręce i nogi miał spętane. Okrągła, opalona od słońca twarz porucznika uśmiechała się wesoło.
 — No I cóż, sennor Flores, jakże się podróż udała?
 — Niech was wszyscy djabli! — mruknął ponuro Hilario. — Dlaczego nie pozwoliliście mi uciec?
 — Szpieg tego nie wart.
 Hilario starał się ukryć wściekłość.
 — Jeśli nie spostrzeżono jeszcze, żeście mnie znowu schwytali, zaproponowałbym wam coś bardzo korzystnego.
 — Mianowicie?
 — Zdejmcie mi przedewszystkiem więzy!
 — O nie, drogi panie! Musiałbym was znowu łapać, a to mi się wcale nie uśmiecha.
 — Żartujecie. Gdybyście wiedzieli, co wam ofiarować mogę! Jeżeli zapłacę za wolność, zostaniecie bogaczem.
 — Pah! Wasza wolność nie przedstawia dla mnie żadnej wartości. Nie daję za nią ani pesa.
 — Ale ja daję! Ofiaruję pięć tysięcy dolarów. Jestem człowiekiem bogatym.
 — No, no. W takim razie moglibyście więcej zapłacić.
 — Dobrze! Daję dziesięć tysięcy.
 — Coraz lepiej! Musicie bardzo tej swobody potrzebować.

79