Strona:Karol May - Zmierzch cesarza.djvu/91

 — Mówię zupełnie serjo — odparł Kurt.
 Na twarzy księżnej zjawił się wyraz niemiłego zdumienia.
 — Nie chce mi się wierzyć.
 — Ależ to szczera prawda. Oddałem się do dyspozycji Juareza i Escobeda.
 — Będąc Niemcem? Odszczepieniec... Zdrajca...
 Ostatnie słowa wypowiedziane zostały bez szczególnej zapamiętałości. Brzmiała w nich tylko powaga i smutek.
 — Jestem przekonany, że mi pani wybaczy, — rzekł Kurt. — Czy wolno zwierzyć się z pewną tajemnicą?
 — Nie zdradzę jej.
 — Powinna ją pani zdradzić tylko dwom osobom.
 — Komuż to?
 — Cesarzowi i mężowi. — Oblegam cesarza tylko poto, aby go uratować.
 — To brzmi nieprawdopodobnie.
 A jednak rzecz zrozumiała. Dotychczasowe moje wysiłki, niestety, nie przyniosły rezultatów.
 — Nasze również. Właśnie przybywam od prezydenta.
 — Od Juareza? To mnie bardzo dziwi.
 — Zostałam przyjęta, rozmawiałam z nim.
 — Z czyjego polecenia?
 Księżna ostrożnie obejrzała się na wszystkie strony, zanim odrzekła:
 — Posłało mnie do Zapoteki własne serce. Mogę panu jednak ponadto w zaufaniu powiedzieć, że

89