Strona:Karol May - Zmierzch cesarza.djvu/97

dobrze, że Meksyk mnie nie obchodzi i zupełnie mi obojętne, czy w kraju panować będzie monarcha, czy prezydent. Nie z entujazmu dla republiki leżę w okopach pod Queretaro i staram się przebić mury obwarowań.
 — Przypuszcza pan, że zna pańskie zamiary i zgadza się na nie?
 — Oczywiście. Inaczejby nie tolerował mnie, nie korzystałby z moich usług.
 — Miał pan sposobność wypowiedzenia się przed nim?
 — Ściśle mówiąc, nie. Padły jednak pewne słowa i aluzje, które są dla mnie wystarczającym drogowskazem.
 — Uważa pan więc, że cesarz jest zgubiony.
 — Nie, choć przyznaję, że niełatwo go będzie uratować. Nastąpić to może jedynie wtedy, gdy sam zapragnie ratunku. Dotychczas nie chciał.
 — Trzeba się starać, aby zmienił zdanie.
 — Tak. Ale przedewszystkiem trzeba złamać i sparaliżować wpływ tych, którzy wyprowadzają go w pole. Na to, niestety, mało mamy czasu. Wskazałem pani dostateczną ilość środków, prowadzących do celu.
 — Jestem panu niezmiernie wdzięczna i postaram się skorzystać z nich natychmiast. Więc mogę mówić o panu z cesarzem.
 — Owszem. Niech go pani zapewni o mojej życzliwości. Niech go pani prosi usilnie, aby mnie chciał wysłuchać przy najbliższem spotkaniu.
 — Kiedy to nastąpi?
 — Podczas — — zdobywania Queretara.

95