Strona:Karol May - Zwycięzcy.djvu/119

mniej w tym kierunku zwrócić mi spokój i równowagę ducha.
 — Stracenie Sefira? — zapytał Amuhd Mahuli. — Przecież już nie żyje!
 — Nie żyje? — zapytałem. — Nie wiem nic o tem!
 Amuhd Mahuli obrzucił mnie znaczącem, poruzumiewawczem spojrzeniem i odparł:
 — Umarł tak, jak mu przepowiedziałeś, sihdi.
 — Kiedy i gdzie?
 — Kiedy... jeszcze w wieczór tego samego dnia... Gdzie... w więzieniu; sam się powiesił.
 — Sam...?
 — Tak, sam. Osman Pasza był u niego w więzieniu, by go przesłuchać, poczem celę zamknięto. Gdy w pół godziny potem przyszedł dozorca z wodą, Sefir już nie żył. Powiesił się.
 — Kiedy i kto ci o tem opowiedział?
 — Dzisiaj rano jeszcze, gdy u mnie spałeś, a Osman Pasza kazał mi do siebie przyjść, ażeby mi polecić wyjazd razem z wami, opowiedział mi o Sefirze.
 — Dlaczegoś więc przemilczał o tem wydarzeniu?

117