ów Dżafar, z którym ongiś spotkałem się na Dzikim Zachodzie Stanów Zjednoczonych[1]. Obok niego ujrzałem przedziwnie piękne wschodnie oblicze kobiety o tajemniczych ciemnych oczach z zimnemi nieubłaganemi ustami i o zagadkowych rysach — twarz, która natychmiast obudziła we mnie nietyle zaciekawienie człowieka, ile raczej psychologa. Oryginał tego kobiecego portretu nie był na pewno haremową osobistością psychicznie upośledzoną, przeciwnie, zdradzał wszelkie cechy duchowego wyrobienia. Przypatrując się uważnie, dostrzegłem pod obrazem dwa napisy, wyryte w złocie ramy.
Podpis, umieszczony pod podobizną mężczyzny, głosił: Dżafar Mirza, drugi zaś brzmiał: Szahzadeh-Khanum-Gul.
Należy wiedzieć, że wyraz „mirza“ przed nazwiskiem jest ogólnym tytułem, nadawanym każdemu wykształconemu człowiekowi, w szczególności zaś uczonym, poetom i t. p., np. Mirza Szaffy. Znany przyjaciel Bodenstedta; jeżeli natomiast znajduje się za nazwiskiem, oznacza stopień książęcy. Książęta, bliscy i da-
- ↑ Patrz Karol May Dżafar Mirza (Og. Zbioru t. 45).
