Strona:Karol May - Zwycięzcy.djvu/40

 — Jednak, zdaje mi się, żeś mu ręce zwolnił!
 — Tylko na chwilę.
 — Dlaczego?
 — Chciałem cię pomścić.
 — To był błędny krok. Wiesz, jakiego jestem zdania o zemście. Chrześcijanin się nie mści.
 — Słusznie! Nie chciałem też powiedzieć zemsta, lecz kara.
 — Jeżeli człowiek ma być ukarany za wykroczenie przeciwko mnie, ja winienem o tem stanowić, nie zaś ty. Za cóżto chciałeś go ukarać?
 — Za to, że cię w więzieniu tak mocno okuł w kajdany. To ci musiało przyczynić wiele bólu, który mu też teraz chciałem dać odczuć. Zgodzisz się ze mną, że na to zasłużył.
 — Co się tego tyczy, całkowicie się z tobą zgadzam, ale nie należało mu tego zaszczytu udzielać bez mego zezwolenia.
 — Ciebie tak długo nie było, a korciło mnie, by go przekonać o naszej wdzięczności. Dlatego też kazałem mu ręce uwolnić na chwilę, by tak właśnie je okuć, jak on to uczy-

38