Strona:Karol May - Zwycięzcy.djvu/61

 — Teraz nie mogę, muszę śpieszyć do Beduinów, aby ci sprawić radość, wielką radość!
 — Jaką?
 — Nie pytaj, lecz chodź!
 Dosiedliśmy koni i pojechali do obozu. Stary Ghazai zdawał się być przekonanym o bezowocności naszych poszukiwań, gdyż, zaledwie zdążyłem zeskoczyć z siodła, zapytał mnie ironicznie:
 — Czy Allah poprowadził was po właściwej drodze? Twarz twoja jest tak wesoła i szczęśliwa, że spodziewam się rychło biczów. Jakże się z tego cieszę!
 Nie odrzekłem mu nic, lecz zwróciłem się do Halefa:
 — Ile cięgów mu przyrzekłeś?
 — Pięć za każdego trupa, razem więc pięćdziesiąt pięć — odparł ochoczo Hadżi.
 — Natychmiast mu je odmierzysz! A po nim każdy z jego ludzi otrzyma po trzydzieści; ale walić tęgo, by im stopy popękały!
 Stary zawołał ku mnie:
 — Nie poważcie się nas dotykać! Gdzie są trupy ludzi przez nas zamordowanych? Wskaż je nam!

59