Strona:Karol May Sąd Boży 1930.djvu/121

wajcie paciorki swoich różańców, póki nie zabolą was wargi i ręce, ya guhhal wa ya tenabil! — błazny i głupcy!
 Nie zamierzałem bynajmniej odpowiadać, gospodarze milczeli również. Gdy jeźdźcy zniknęli na krańcu doliny, pomyślałem sobie, że wyprawa ich spełznie na niczem, jeśli nie przyniesie wręcz nieszczęścia. Halef spojrzał na mnie z uśmiechem, mrugnął wesoło i rzekł:
 — Sihdi, odgadłem twe myśli. Chcesz Fatymę poniżyć w oczach szyitów?
 — Tak — skinąłem.
 — A więc nie będziesz czekał na powrót tych głupców szyickich?
 — Nie.
 — I obejdziesz się przytem bez pomocy chrześcijan?
 — Tak.
 — Hamdulillah! — Bogu dzięki! A więc znowu przygoda! Nie sądzisz chyba, że powinniśmy się obawiać tych Kurdów Akra?
 — Naturalnie, że nie. Zresztą, zastaniemy w obozie tylko kobiety, starców i dzieci.
 — Tak sądzisz? Dlaczego?
 — Wojownicy wyruszą. Napad nie uda się szyitom — przewiduję, że będą zmuszeni ratować się ucieczką, a Kurdowie pogonią za nimi aż tutaj. Wtedy my udamy się do obozu i oswobodzimy jeńców.
 — A jeśli wyprawa powiedzie się?

107