Strona:Karol May Sąd Boży 1930.djvu/144

remu Salibowi? Gdzie są jeńcy, których uwolniłeś?
 — Wyprawa się nie powiodła. Jeden z naszych wypalił nie wporę.
 — Tego nie powinna była dopuścić Fatyma! Lecz chodź za mną. Wiedziałem, że rzeczy przyjmą taki obrót, i poradziłem Salibowi, aby ukrył się ze wszystkimi ludźmi w innej dolinie. Wasze rodziny pociągnęły tam również.
 Poznałem po nim, że jest silnie upokorzony. Wyruszyliśmy do nowego obozu. — Skoro chrześcijanie ujrzeli nas, pośpieszyli na spotkanie.
 — Jak stoją sprawy, emirze? — spytał Salib, ściskając mi dłonie. — Czyś przybył we właściwym czasie? Czy Kurdowie wyruszyli przeciwko nam?
 — Nie. Już wogóle nie przybędą.
 — A więc Szir Saffi zwyciężył?
 Ponieważ szyita milczał, odpowiedziałem:
 — Nie. Fatyma haniebnie go zawiodła. Musiał uciekać i ścigano go prawie do waszej wioski. Uratowaliśmy jednak mu życie i zmusili Kurdów do powrotu.
 — Wy dwaj? Wszystkich Kurdów? — zapytał zdziwiony.
 — Tak. Podstępem. W każdym razie nie przybędą w ciągu najbliższych dni.
 — A więc pojmani nie zostali uwolnieni! Mój syn, wnuk i żona mego syna! O effendi,

128