Strona:Karol May Sąd Boży 1930.djvu/173

powracać do miasta, w którem wywołali takie zamieszanie!
 — Czy wiesz na pewno, że udał się do Serdaszt? Jesteś może jego powiernikiem, przed którym nie ma tajemnic?! Czy nie mógł nas okłamać?
 — Oddalił się wszak w tym kierunku!
 — Aby zamydlić nam oczy! Jeśli jest tak, jak przypuszczam, to pojechał na wschód, by po pewnym czasie zatoczyć łuk.
 — Poco?
 — Został wysłany przez łowcę, aby się dowiedzieć, czy go nikt nie ściga. Teraz spotkał Persów i pośpieszył ostrzec towarzyszy.
 — Musimy więc natychmiast wyruszyć!
 — Dokąd?
 — Za Persami.
 — Poco?
 — Ostrzec ich!
 — Kochany Halefie, jakże chętnie grasz rolę zbawcy!
 — Nauczyłem się tego od ciebie, sihdi!
 — Czy zasłużyli na to, byśmy się dla nich trudzili?
 — Nie, gdyż obrazili nas i obsypali niezasłużonemi obelgami, nie mówiąc już o docinkach co do mego wzrostu! Ale — wrogom należy przebaczyć i odpłacić dobrem za złe!
 — Tak myślą i czynią chrześcijanie; lecz ty nim nie jesteś!
 — Ach, zamilcz lepiej, dobry mój sihdi! Wiesz przecież jakie myśli i uczucia obrały sobie siedlisko w mem sercu. — Tak, był czas, wtedy, gdy byłem twym sługą na Saharze, kiedy to zadawałem sobie trud nielada,

155