Strona:Karol May Sąd Boży 1930.djvu/177

równolegle; — zostawił je więc jeździec, prowadzący ze sobą jucznego konia. A że koń drugi był juczny, poznaje po głębszych śladach, jakie pozostały po odciskach kopyt konia obładowanego, a zatem cięższego. — Jednem słowem, był to Armeni!
 — Postąpił, jak przewidziałeś; pojechał na północ aby wnet zawrócić i, zatoczywszy łuk, udać się do rzeki.
 — Co wnioskujesz z tego, Halefie?
 — Że rzeczywiście jest szpiegiem Kys-Kaptsziji.
 — Tak! — i jeszcze coś!
 — Co takiego?
 — Że Kys-Kaptsziji znajduje się niedaleko rzeki, lub też przy niej samej.
 — Allah! Musimy być ostrożni! Czy nie tak sądzisz?
 — Bezwzględnie! — Myślę, że te draby, jeśli nas napotkają, nie będą chciały spokojnie przepuścić, chociaż nie jesteśmy dziewczętami.
 — Naturalnie; grozi nam to samo niebezpieczeństwo co Persom. Ormianin łaknie zemsty; wie zaś, że udamy się wdół rzeki.
 — Cóż więc poczniemy?
 — Teraz jeszcze nic!
 — Hm! Czy nie lepiej byłoby zboczyć z drogi?
 — Nie; ustępować takim indywiduom? — nigdy!
 — Słusznie! Czy najwyższy szeik słynnych Haddedinów ma skierować na bok swego konia z powodu kilku handlarzy żywym towarem? Nie! Ale musimy być ostrożni, bardzo ostrożni. Gdybyśmy tylko wiedzieli, gdzie

159