Strona:Karol May Sąd Boży 1930.djvu/190

 — Coprawda, tośmy to przyrzekli.
 — Czy masz zamiar złamać słowo?
 — Zawsze dotrzymuję danego słowa!
 — Nie rozumiem więc ciebie!
 — Niestety! — Dość, Halefie, że powrócimy na tamten brzeg!
 — Ale musimy przecież udać się półtora mili wdół rzeki?
 — Kto to mówił?
 — Szeik! A ty zgodziłeś się na to!
 — Nie wpadło mi nawet na myśl! Nie zgodziłbym się nigdy na takie żądanie, gdyż wówczas musiałbym zrezygnować z zamiaru oswobodzenia pojmanych.
 — Sihdi, czy mogę ci coś powiedzieć?
 — No?
 — Coś, czemu nie uwierzysz?
 — Co takiego?
 — Rozum utkwił mi na miejscu i ani rusz nie chce dalej pracować!
 — Coprawda, wyglądasz w tej chwili jakby ci mózg okoniem w głowie stanął! Otworzyłeś usta tak szeroko, że mógłbym przez nie przejechać z wierzchowcem!
 — Nic dziwnego, skoro ty zaprzeczasz temu, co słyszałem na własne uszy!
 — A więc nie przysłuchiwałeś się uważnie! Nie było mowy o tem, że drogę musimy odbyć wdół rzeki. Dokładna treść rozmowy i przyrzeczenia była następująca: — przeprawić się przez rzekę we wskazanem miejscu, a potem ujechać półtora kuladża dalej. — Jeśli teraz jeszcze mnie nie pojmujesz, to rozum ci wyparował na słońcu! Pomyśl trochę, Halefie!

170