Strona:Karol Ruprecht (szkic biograficzny).djvu/004

 Kiedy wziąłem pióro do ręki, ażeby skreślić czyny i zasługi przyjaciela, na które przez lat dwadzieścia z podziwieniem i miłością patrzałem, nasunęły się mi na pamięć wiersze najwznioślej natchnionego z tych poetów, którzy lirę pochwycili w swe ręce po powstaniu 1864 r. i takowe wypisałem na czele tego szkicu, jako najtrafniej oddające moralną potęgę cichego człowieka.
 Karol Ruprecht był człowiekiem cichym, skromnym, spokojnym, a jednakże wywierającym najszerszy wpływ na ludzi, w kierunku właśnie tych cnót, których osoba jego była wcieleniem. Każdy, kto tylko zbliżył się do niego, ulegał urokowi jego powagi oraz świętości uczuć i stawał się lepszym.
 Użyliśmy z rozmysłem wyrazu świętości. Chociaż bowiem Ruprecht należał do religii, która nie zna czci świętych, był bowiem kalwińskiego wyznania, to przecież, jeżeli świętością nazywa się życie nieskalane, oddane w posługę Bogu, ludzkości i ojczyznie, praktykujące nie tylko na arenie publicznej ale i w domowym bycie, najszlachetniejsze zasady i pojęcia, jakie Chrystus objawił, jakie wielcy filozofowie określili a wielcy poeci uidealizowali; jeżeli jednem słowem świętością się nazywa: czy-