przyczyniła się do klęsk, jakie wkrótce na Polskę spadły, przez niewłaściwe, niebezpieczne a prawie zawsze szkodę przynoszące zastosowanie reform społecznych do działania politycznego, przez podniesienie tych reform do znaczenia środka, czyli sposobu pobudzić mającego do wybuchu.
Rozprawy polityczne, roztrząsanie kwestji społecznych i propaganda demokratyczno-patrjotyczna, być może innym przeszkadzała w nauce, ale nie Ruprechtowi, który jedną z drugą umiał wybornie godzić i na wszystko czas znajdował. Należał on do bardzo pilnych i gorliwych słuchaczy uniwersyteckich. Przekonawszy się ostatecznie, iż do architektury niema żadnego powołania, porzucił nauki zostające w związku z zawodem budowniczego a poświęcił się naukom filozoficzno-moralnym.
Filozofia i ekonomia polityczna były jego ulubionemi przedmiotami i w obydwóch poczynił ogromne postępy. Cały ten ogromny obszar jaki obejmuje filozofia, zbadał gruntownie i nic mu na niem nie było obcego. Był on jak Libelt, Trentowski, Kremer, zwolennikiem filozofii Hegla. Nie brał jednak za dobre wszystkiego, co ten wielki filozof nauczał. Podobnie jak wyżej wymienieni mędrcy, przeszedłszy z Heglem całą drabinę loicznych pojęć, doszedł tam gdzie i oni, to jest do pojęcia osobowego Boga i przyznania objawienia. Ostateczny ten wynik własnych filozoficznych badań wywołał w jego
Strona:Karol Ruprecht (szkic biograficzny).djvu/029
Ta strona została uwierzytelniona.