Strona:Karol Ruprecht (szkic biograficzny).djvu/055

stłumiony przez przemoc militarną i policyjną, nie odmieniłby stanu rzeczy w kraju; nie zostawało więc nic innego, jak chwycenie się manifestacji, które nie stawiały sprawy na ostrzu noża i dawały możność pokojowego rozprawienia się z rządem. To nam dostatecznie tłumaczy, dlaczego manifestacje jakie młodzież urządzała w 1860 r., były sympatycznie przyjęte przez najrozsądniejszych i najspokojniejszych ludzi. Sympatyzował z niemi Ruprecht wraz z przyjaciołmi swymi i wiedział o tem, że nastąpią i zachęcał do nich. Manifestacje zamierzone na 25. lutego, a potem 27. lutego 1861 wydały się mu atoli niebezpiecznemi, bo łatwo mogły doprowadzić do starcia — odradzał je więc stanowczo. — Gdy przecież wspomniane manifestacje stały się faktem i padły ofiary na Starem mieście a potem na Krakowskiem przedmieściu, Ruprechta widzieliśmy pomiędzy patrjotami, którzy wierni zawsze najcenniejszej w życiu pognębionego narodu zasadzie solidarności, połączyli się z ruchem przez młodzież rozpoczętym i postanowili wyzyskać go na rzecz rozszerzenia swobód w kraju i znarodowienia wszystkich instytucji.
 Postanowienia tego następstwem były deputacje u Gorczakowa, które pozyskały pozwolenie utworzenia rządzącej Delegacji Miejskiej, Straży bezpieczeństwa i uroczystego pogrzebu pięciu ofiar, a oprócz tego uzyskały cofnięcie się policji i wojska z placów i ulic miasta, co