Strona:Karol Ruprecht (szkic biograficzny).djvu/104

wioną a w jej skład wchodzili tacy ludzie jak Teofil Januszewicz, Gałęzowski; odbywając zaś swoje czynności w Paryżu, nie zostawała pod presją i żadną obawą. Czynności jej przekonały, iż lubo zdarzały się nadużycia i marnotrawstwa, liczba ich jednak w ogóle była nie tak wielką, ażeby mogła na urzędników powstania rzucić ponury cień moralnego zepsucia i zatracenia pojęcia, co jest moje a co należy do skarbu. Liczne akta Izby Obrachunkowej, porządnie ułożone i zapieczętowane, znajdują się w bezpiecznem schronieniu w Paryżu i z czasem będą wielce cennemi dokumentami do wyświecenia strony finansowej powstania.
 Po upadku powstania widzieliśmy Ruprechta w liczbie tych, co zajęci byli ratowaniem od nędzy przybywających na emigrację w wielkiej liczbie powstańców z 1863 r. Wyszukiwał wraz z innymi dla nich miejsca, rekomendował, wspierał, rozwijając wszechstronnie wpływ swój filantropijny na korzyść wszystkiego pozbawionych wychodźców. Był członkiem Towarzystwa wzajemnej pomocy, zorganizowanego według projektu N. N., które rozgałęzione po Francji, Szwajcarji, oddało wielkie usługi w początkach samych młodej emigracji, opuszczonej i zapomnianej przez kraj a nieposiadającej funduszów oraz pomocy, jakie znalazła emigracja z 1831 r.
 W roku 1864 i 1865 należał oprócz tego Ruprecht do „Kółka pięciu“, które przez