Strona:Karol Ruprecht (szkic biograficzny).djvu/148

 Przynajmniej połowa inżynierów pracujących dzisiaj w Galicji, składa się z stypendystów Komitetu Naukowej Pomocy, większa jednak liczba pracuje pomiędzy obcymi, nie mogąc znaleść miejsca pomiędzy swoimi w kraju. Wykonywają oni najtrudniejsze i najpiękniejsze roboty inżynierskie w Peru i w innych krajach. Obcy ich cenią i przepłacają, kiedyż swoi ocenią i do kraju zawezwą?! Większa liczba tej młodzieży niema w swojej karjerze politycznej przeszkód, któraby im wzbraniała powrócić i pracować w kraju, czego tak gorące Ruprecht pragnął i o co w ostatniej swojej odezwie serdecznie wzywał rodaków, mogących im powrót ułatwić.
 Podobnie jak szczerze pracował w Stowarzyszeniu Naukowej Pomocy, chętnie brał udział we wszystkich przedsiębiorstwach, mających na celu nie partykularne, ale ogólne, polskie cele. Przeciwny był stronnictwom w emigracji, ale zawsze popierał każdą robotę, całość Polski obejmującą. Gdy na emigracji powstała myśl uczczenia trzechsetnej rocznicy Unii Lubelskiej i została zakomunikowaną patrjotom w kraju, Ruprecht wszedł do komitetu, organizującego tę uroczystość w Paryżu. Komitet ten wybił według rysunku Bronisława Zaleskiego i Cyprjana Norwida medal artystycznie wykończony przez Tasseta, na pamiątkę Unii Lubelskiej, a z czynności, jakie z tego powodu spadły na Komitet, Ruprecht wziął na siebie część najmo-