Strona:Karol Spitteler Imago.djvu/15

 — Wie pan co? — prosiła. — Przyjdź pan po obiedzie na szklankę herbaty. Będziemy sami, pogwarzymy sobie!
 Chciał już przystać z wielką ochotą, gdy nagle wspomniał:
 — Niestety, przyobiecałem już komuś! — powiedział osmutniały.
 — A to co? — spytała — Wczoraj wieczór przybyłeś pan dopiero, a już dzisiaj masz zobowiązania? Ale nie chcę wdzierać się w pańskie tajemnice!
 Nie było mu na rękę wyznawać wszystkiego, ale właśnie dlatego powiedział. Nie pozwalał sobie bowiem nigdy na drobne nikczemnostki.
 — Nie jest to tajemnicą dla nikogo, a tem bardziej dla pani. Mam być o trzeciej u dyrektorstwa Wyssów.
 Spojrzała nań zdumiona.
 — Cóż pan masz do roboty w tej demokratycznej świątyni cnoty? Czy pan znasz choćby dyrektora Wyssa?
 — Jego nie, natomiast znam ją!
 Z tej twarzy znikł radosny wyraz, stała się chłodna i obojętna.
 — Wiem, wiem, — powiedziała — spotka pan ją przed czterema laty w kąpielach. Cała ta przelotna znajomość trwała parę zaledwo dni.