Strona:Karol du Prel - Spirytyzm (1908).djvu/95

dy”. Zasada ta jest równie wygodną, jak i nie naukową. Z jaką samowolą jednak stosuje ją Hartmann, zobaczymy z kilku typowych przykładów:
 1) „Jenerał-major Drayson opowiada o pewnej młodej pani, która przebywała w 1858 roku w jego domu i z którą odbywał seanse, gdyż była dobrym medjum. Na jednym z tych posiedzeń oświadczyła ona, że widzi ducha, który twierdzi, że był astronomem. Drayson zapytał naprzód, czy wie on teraz coś więcej, niż za życia, i gdy duch odpowiedział na to pytanie twierdząco, zażądał on od niego wyjaśnienia wstecznego biegu księżyców Uranusa. Drayson otrzymał odpowiedź, przez którą usunięta została pozorna sprzeczność tego faktu z Kantowsko-Laplace’owską teorją; bieg wsteczny został wyjaśniony przez położenie osi Uranusa, a wydało się to Draysonowi tak jawnym i prostym, że opracował on całe zagadnienia gieometrycznie i wydrukował tę rozprawę w „Royal Artillerie Institution” a w roku 1862 w osobnym dziełku „Common sights in the heaven” powtórzył tę hypotezę. Hypoteza ta pozostawała w niezgodzie ze wszystkiemi ówczesnemi astronomicznemi