Ze „Stowarzyszenia dyalektycznego“ rozwinęło się z biegiem czasu w Londynie inne stowarzyszenie p. t.: „Society for psychical research.“ Rozszerzyło ono atoli program swych badań i zajmuje się nietylko zjawiskami spirytualizmu, ale wogóle wszelkiemi zjawiskami, dotyczącemi zagadki bytu i duszy ludzkiej — oczywiście nie w znaczeniu materyalistycznem tego słowa.
Do Francyi, gdzie od czasów Mesmera[1] istniało jeszcze wiele stowarzyszeń, zajmujących się zjawiskami magnetyzmu organicznego, wniosła spirytyzm niejaka pani d’ Abnour, która w r. 1849 powróciła tam z Ameryki. Pozyskała ona dla tego kierunku znanego barona van Guldens tubbe, literata Wikt. Sardou i niejakiego pana Rivail, nauczyciela, który później stał się znanym pod nazwiskiem Allan Kardec, pod którem pisał swe dzieła spirytystyczne. Dziełami temi zjednał spirytyzmowi wielu wyznawców głównie w kołach mieszczańskich i robotniczych. Jego „Księga duchów“ stała się prawdziwą
- ↑ Dr. Mesmer, rodem z Tyrolu, odkrył w sobie przypadkiem nieznaną sile, za pomocą której mógł leczyć niemal wszystkie choroby przez wodzenie ręką po ciele pacyentów. Siłę tę zbadał, opisał i nazwał „magnetyzmem animalicznym.“
