teraz więcej wie, niż za życia, a kiedy odpowiedź była twierdzącą, zażądał wyjaśnienia wstecznego biegu księżyców Uranusa. Drayson otrzymał teraz wyjaśnienie, które rozwiązało tę pozorną sprzeczność z teoryą Kanta i Laplace’a; bieg wsteczny wyjaśniono z położenia osi Uranusa, a to wydało się Draysonowi tak jasnem i prostem, że zagadnienie owo wypracował geometrycznie, dał wydrukować r w r. 1859 w „Royal Artillerie Tnstitution“ i powtórzył hypotezę w r. 1862 w specyalnej pracy: „Common sights in the heaven.“ Pozostawało to w przeciwieństwie z wszystkiemi dotąd ogłoszonemi dziełami astronomicznemi i zostało wtedy poprostu odrzuconem przez szkolnych uczonych.
Temu u Aksakowa bardzo obszernemu sprawozdaniu (402 — 405) poświęca Hartmann pięć wierszy „zbijających“ i powiada, że rzekome to wyjaśnienie kierunku obiegu księżyców Uranusa medyum, jeżeli samo nie było dyletantem w astronomii, to prawdopodobnie pochwyciło w rozmowie z jakimś dyletantem w astronomii.“ (31) Idzie teraz tylko o to, że naówczas jeszcze żaden uczony zawodowiec, nie mówiąc o dyletancie, nie wpadł był na owo wyjaśnienie, które też nie jest rzekomem, bo zostało już od pewnego czasu uznanem przez uczonych.
Należy teraz jeszcze dodać, że tenże generałmajor Drayson wszedł w styczność z owym duchem za pośrednictwem tej samej damy w r. 1859 i na
Strona:Karol du Prel - Spirytyzm (1923).djvu/88
Ta strona została przepisana.
