Strona:Karol du Prel - Spirytyzm (1923).djvu/91

rzecz zupełnie nowa, nieznaną, której wtórowała zaimprowizowanym tekstem i śpiewem. (Aksakow 446). Jakże radzi sobie Hartmann w tym wypadku? Znowu całkiem po prostu. Rzuca on jedynie zapytanie, czy Tallmage „w poprzednich latach na jednę godzinę z córki nie spuszczał oka.“ (33) Zatem i w tym wypadku ojciec zapewne był łatwowiernym głupcem, a córka oszustką. Krótko tylko wspomnę o teoretycznera wyjaśnieniu, które Hartmann wiąże z tym wypadkiem, a które znowu wyjawia u niego brak doświadczenia. Powiada on, że medyumiczność muzykalna, jeżeli rzeczywiście się trafia, tylko na tem mogłaby polegać, iż duch poddawałby medyum suggestyę utworu muzycznego, coby jednak na nic się nie zdało, ponieważ „nawet, gdyby do suggestyi dźwięku dołączył suggestyę ruchu palców, to jednak medyum nie mogłoby z tego utworzyć odpowiednich grup współrzędnych ruchów.“ (34) — Ale teorya spirytystów opiewa, że duch posiada dwa rodzaje środków, aby wprawić w ruch organa medyum: albo suggestyę, albo bezpośrednie owładnięcie członkami. Hartmann nie uwzględnia jednak tej alternatywy, powziętej z doświadczenia.
 4. Mr. Livermoore odbył w przeciągu sześciu lat z Katarzyną Fox 388 seansów. Począwszy od 43. seansu wszedł w związek ze zmarłą Estellą, a dowód tożsamości opiera na różnych okolicznościach: że, podczas gdy trzymał ręce medyum,