Strona:Karol du Prel - Spirytyzm (1923).djvu/98

z których jeden przypisuje fizyologii, a drugi substancyi wszechświata.
 Somnambulizm pojmuje ów szereg zjawisk, w których wychodzi na jaw jądro istoty człowieka, z reguły ukryte i niezależne od organizmu, pojmuje właśnie jako objawy jego działalności, dla których organizm i tkwiąca w nim zmysłowa świadomość są nawet przeszkodami. Dlatego to widzimy niemal, jako regułę, że niezbędnym warunkiem dla aktywności i passywności mistycznej jest stłumienie świadomości zmysłowej. I tak w magnetycznym somnambuliźmie zarówno, jak w transie u medyów.
 Kto zatem spotka się z podobnymi objawami naszej ukrytej istoty, w których ta zdradza odrębną, właściwą sobie świadomość, ten musi uznać w niej duszę ludzką, czy chce, czy nie chce, czy jest panteistą, czy też materyalistą. I tylko w tem różni się od innych wierzących, że duszę tę włącza w dziedzinę Nieświadomego — ponieważ w stanie normalnym jest ona dla nas ukryta, — ale nie może jej samej uważać za nieświadomą siebie. Kto dalej spotka się w somnambuliżmie z autodyagnozą, z prognozą, z intuicyą leczniczą i ze zdolnością wpływu na funkcye organiczne przez autosuggestyę, lub heterosuggestyę, ten zidentyfikuje tę ludzką duszę z pierwiastkiem organizacyjnym naszego ciała.
 Nic dziwnego zatem, że wszyscy wybitni ma — gnetyzerowie uznali w somnambuliźmie potwierdzenie empiryczne egzystencyi nieśmiertelnej duszy, i że