Strona:Karolina Szaniawska - Bogacz.djvu/100

do łóżka, oparła rękę na głowie chłopczyny, drugą głaskała dłoń chorej.
 — Bo też niema czego płakać, — rzekła słodkim głosem.
 — A bo co? — spytał chłopiec, wytrzeszczywszy na nią wielkie oczy siwe.
 — Bo dziadzio mówił, że kupi mięso, a resztę urządzi wam Margieska i nic się nie zmarnuje.
 — Ale wieprzka naszego nie będzie! — odparł chłopak, łkając.
 Tu już Joasi brakło argumentów; nie czuła się na siłach mówić o wieprzku dłużej. Mówiła za to o czem innem. Z ręką na dłoni chorej, opowiadała o tatusiu swoim, który umarł, o Józiu i o sobie względem tatusia obojętnych, że nawet nie osłodzili mu ostatnich dni życia; troszcząc się tylko o dobre jedzenie, sukienki i zabawę.
 — Jak dawno chorujecie?
 — Trzy lata.
 — A kto was dogląda?
 — Kasia.
 — Kto wieprzki hoduje?
 — Kasia — wszystko Kasia!