Strona:Karolina Szaniawska - Bogacz.djvu/34

 — I wszystko oglądać?
 — Moi drodzy! Gdybyście całemi miesiącami oglądali od rana do nocy, jeszcze nie wszystko obejrzycie.
 — Czy być może, dziaduniu?
 — Zapewniam.
 Dzieci żyły jak w bajce czarownej, cudów oczekując, cudów się spodziewając w pałacu dziadka — olbrzyma.
 Doczekali się wreszcie kresu podróży koleją.
 — Dzięki Bogu! — zawołała Joasia, biegnąc w stronę wyjścia. Józio ją wyprzedził i utknęli w ciasnym pasażyku. Cofnąć się musieli przed posługaczem, który wszedł na wezwanie dziadka, aby rzeczy wynieść. Skoczyli tuż za nim — było obojgu bardzo pilno — wybiegli przed stacyę.
 — Powóz! gdzie powóz?
 — Niema powozu!
 Nędzne wózki, przykryte kilimkiem i grono woźniców,
 — Do mnie! do mnie, proszę państwa!
 — Ja powiozę! ja! Tamten ma konie dychawiczne!