Strona:Karolina Szaniawska - Bogacz.djvu/64

 — Co to?
 — Południe, Franka stół nakrywaj, biegaj do kredensu po talerze, przynieś mi duchem wazę, salaterkę i półmiski. Za pół godziny obiad.
 — Dziadzi niema.
 — Wpadnie zaraz, panienko! Minuty nie chybi. Pan w progu — waza na stół. Nasz pan nie lubi czekać, ja nie chcę, żeby czekał. Od tego jestem, abym porządku pilnowała.
 — Jeszcze garstka porzeczek, jeszcze trochę — myśli Joasia, planując, że wydąży.
 Tak mocno zająła się robotą, że zapomina o obiedzie, o Margiesce, nie słyszy brzęku talerzy, szczęku łyżek, syczenia masła w rynce, skwierczenia słoniny. Turkot ją budzi i okrzyk:
 — Pan! pan! duchem podają wazę na stół.
 Ledwie miała czas wpaść do pokoju, przygładzić włosy i zmienić fartuszek, w jadalni wszyscy już się zeszli — mama rolewała zupę owocową.
 Józio był rozpromieniony; dziękował dziadkowi, całując go po rękach i opowiadał najróżniejsze a bardzo zajmujące rzeczy.
 — Co ja widziałem! co widziałem! — powtarzał