Strona:Karolina Szaniawska - Bogacz.djvu/67

 — Idzie to wszystko do Warszawy wodą.
 — Nie utonie?
 — Pływa po wierzchu, a zowie się tratwa. Na tratwach są domki flisaków, zupełne mieszkania, z kominami, pościelą, szafkami i wszystko to sobie płynie w świat.
 — No, no! — dziwiła się Joasia.
 — W porębie zeszłorocznej byłem — zaczął znów braciszek.
 — A tam co robią?
 — Niektóre drzewka rosną słabo, należy spulchnić ziemię, niektóre drzewka uschły, wyjąć. Tam pracuje dużo ludzi. Gdy dzwon huknął, odrazu jak gdyby kto uciął nożem: jedni robotnicy siedli do obiadu — żony albo dzieci na miejsce posiłek im przynoszą — inni do domów poszli. My także hop! na bryczkę — i jesteśmy.
 — A ty, Joasiu? — zapytał dziadzio.
 — Skończyłam robotę o dziewiątej.
 — Toś się uwinęła! Potem pewno były nudy, a nudów najbardziej się boję.
 — Nie, dziadziu, nie; zajęłam się czemś w kuchni.
 — Zuch z ciebie, kochanko! Kiedy tak, pojedziemy jutro odwiedzić pannę Zochę.