Strona:Karolina Szaniawska - Bogacz.djvu/83

 — Teraz nie można — tłómaczyło dziecko; — robota w domu — dzień, dwa, u mamy wyproszę dla panienki — i to ciężko. Zimą panienka mnie uczy.
 — Co robisz?
 — Ziele rwę, ziemniaków nakopię, z chustami u wody wczoraj byłam. Jeno nie udźwignę. Matusia albo Franek muszą nieść.
 Pan Seweryn ucałował rozumne i dobre dziecko.
 — Chodźmy, — rzekła panna Zofia — kiedy nas tu chcą wyręczyć, chodźmy do robotników.
 — Gdzie? co robią? — pytał Józio.
 W głębi ogrodu, przykucnięte w brózdach jak zające, dzieci starsze pełły, panna Zofia skierowała swoich gości ku nim.
 — To moi pielacze kochani... Codzień kilkoro z domu się wyprasza; porządkują mi ogródek.
 — Wszystko wyrywają? — pytała Joasia.
 — Nie, tylko chwast niepożyteczny — tłómaczyła panna Zofia, gdy na miejscu się znaleźli. Patrzcie: to marchewka, to pietruszka, to koperek. Tu burak, tam sałata w główkach.
 — Sałatę znam — rzekł Józio, — z listków buraczanych barszczyk jadamy.