Hożej pod N-rem 78-ym, dużo pieniędzy trzeba, dużo ofiar hojnych.
Składać je powinni ci, którzy dziecko epileptyczne w rodzinie swojej mieli, — i ci, którym umarło, i ci, których żyje, i ci, których Opatrzność od tego uchroniła, i ci, którym kara taka słusznie się należy. Niby do miejsca pokuty i zadosyćuczynienia pójść też tam powinni wszyscy, którzy po marnie, na hulankach spędzonej młodości, ze drżeniem oglądają każdego noworodka swego, czy niema na nim piętn hańbiących, ran, wrzodów i tym podobnych pamiątek po ojcu — ci, którzy piętna te znajdują, i ci, od których Bóg plemię niewinne obronił, i ci, których niemowlęta zmarniały od tego, i ci, którym się wyleczyły i wychowały.
Wszyscy pójść tam powinni jak jeden człowiek, a z ofiar stanie gmach olbrzymi z ogrodami, lasem, rzeką, — dziesiątki nie jeden; schroniska, w których wszyscy tacy nieszczęśliwi się pomieszczą i znajdą dla siebie los, ile możności, znośny. To im się należy od wszystkich życiodawców, którzy względem potomków swoich mają cośkolwiek na sumieniu.
