Strona:Karolina Szaniawska - Dobrodziej mimo woli.djvu/10

potem usunął się — dziewczynka poszła pierwsza naprzód. Idąc, zaczęła znowu:
 — A wiesz? panienki wyjechały.
 — Przestań-że — co kogo obchodzi! strofowała ją dziewczyna, obładowana koszem, idąca za nimi.
 — A mamusia telaz głać nie będzie..
 — Dosyć!
 — A pianino pójdzie do... do...
 — Do naprawy! — krzyknęła towarzyszka małej. Komu to Mania opowiada? na co? po co?
 — A naszemu panu! odparło dziecko z godnością. Naszemu panu mówię.
 — Naszym panem jest tatuś!
 — A ten nie nasz?
 — Nie.
 — A nasz — nasz! Bo i na naszych schodach — i w naszej sieni... Tu jego drzwi — a tu nasze.
 Za to dzieciaka obili! Za to, za nic więcej!
 Pan Włodzimierz zna tylko z widzenia rodziców Maniutki. Nie chciał ich poznać bliżej. Pani jest piękna, pan ma pozór sympatyczny; cóż stąd, kiedy głupcami są oboje! Nie zwykł też pan Ziarnecki wtrącać się do cudzych interesów, mimo bliskiego sąsiedztwa mógł o Gwozdkach nic zgoła nie wiedzieć; człowiek dyskretny, dobrze wychowany, plotkami się nie trudzi.

(D. c. n.)