Strona:Karolina Szaniawska - Dobrodziej mimo woli.djvu/16

i odmłodniał pod wpływem nowej fali myśli, które nie wiadomo skąd się wzięły.
 To, co przed godziną jeszcze, było mu brzemieniem, stało się w jednej chwili przyczyną uciechy i radości. Ma tyle godzin wolnych, on, dawniej podwładny, jak dziś sam sobie panem, od nikogo niezależnym, ma cały dzień dla siebie — a jak go spędzi, wie już teraz i wesoło się uśmiecha.
 — Słuchaj, Maniu — woła radośnie — krzyczy niemal: możebyśmy pojechali gdzie na spacer.
 — I Mania? I Mania? — pyta zdumiona dziewczynka.
 — Naturalnie!... Przedewszystkiem Mania.
 — I ty?
 — Jeśli mnie zechcesz zabrać.
 — I Hulajek?... klaszcze Mania w drobniutkie rączyny.
 Tu psa ogarnia szał, skacze kolejno na pana i na małą — liże ręce obojga, skomli, piszczy, znów skacze. Trudno go uspokoić. Manię to nadzwyczaj bawi; srebrny jej śmiech napełnia mieszkanie.
 — Pojedziemy na spacer!... Jedźmy już jedźmy! — woła nagląco i biegnie ku drzwiom.
 — Tak nie można — perswaduje Ziarnecki. Trzeba zapytać mamy.
 — Nie, nie! — poczekaj.
 — Dlaczego?
 — Bo widzisz!.. nie można. Mamusia pierze... i nie można do niej...
 — Więc chodźmy do ojca. Trzeba się opowiedzieć komuś — rzekł stanowczo Ziarnecki.
 Mania wybuchnęła znowu śmiechem. Śmiała się teraz całą duszą, skakała, a tańczyła.
 — Ty nie wiesz!.. ty nic nie wiesz!... wołała jednocześnie.