Strona:Karolina Szaniawska - Dwie jagódki.djvu/21

przekorne, rozpieszczone, brało górę nad osóbką, wychowywaną starannie od lat najwcześniejszych. Podniosła głowę hardo i, z czołem ściągniętem, przestąpiła próg pokoju.
 — Siadaj, moje dziecko — rzekła przełożona — zaczekaj chwilę!
 Ten wstęp rozbroił Ludkę. Zrobiła się odrazu potulniejsza; wzrok jej złagodniał, fałda na czole zniknęła bez śladu.
 — Pomimo że jesteś u nas prawie cały tydzień — zaczęła pani Słońska, przysuwając się z krzesłem do Ludki — nie poznałaś jeszcze ani celów zakładu, ani obowiązków, które każda nasza uczennica przyjąć musi, o tyle jednak, ile sama zechce, stopniowo, czy też wszystkie razem. Spotkała cię ta krzywda, moje dziecko, z przyczyny nieobecności osoby, mającej prawo przyjmowania panienek do zakładu i wprowadzania do jego poszczególnych działów. Ona jedna posiada ten przywilej i dlatego...
 Do pokoju weszła Leonka, pani Słońska przerwała rozpoczęte zdanie i wskazała jej Ludkę.
 — Oto panna Maliniecka, droga Leoniu!
 — Znamy się — odparła nauczycielka, wyciągając rękę do Ludki, nie napróżno tym razem. — Znamy się i kochamy. Czy nie?
 — Nie! — rzekła z przekorą dziewczynka, ulegając znowu kaprysowi.
 Leonka bez cienia urazy wzięła Ludkę pod ramię, a gdy obie pożegnały panią Słońską, przez długi szereg korytarzy powiodła na dziedziniec.
 W drodze mówiła:
 — My wszystkie, ile nas jest tutaj, mamy podwójne obowiązki: naukę i pracę.
 — Alboż nauka to nie praca? — zapytała Ludka.
 — Tak... Lecz nie można pracować wyłącznie dla siebie, trzeba jakąś cząstkę, choćby najmniejszą, oddać innym.
 — Ech!
 — To bardzo miłe. Ani masz pojęcie, jaką przyjemność sprawia.
 — Nie wierzę.
 — Spróbuj! Gdy okaże się inaczej, wolno ci zaprzestać.
 — Naprawdę?
 — Ręczę słowem.
 — Słyszałam właśnie, że stopniowo czy odrazu, muszę jakieś ciężary wziąć na plecy.
 — Takby należało. Gdyby wszakże kto inny zechciał je podźwignąć, nie stałaby się krzywda nikomu.
 — A kto naprzykład?
 — Ja. Są tu obowiązki, które spełnić trzeba; mniejsza kto to zrobi, byle spełnił w porę i dokładnie.
 — Więc wolno się uchylić?.. A pani Słońska powiedziała...
 — Moje dziecko, wszak istnieją na świecie ludzie chorzy, niedołężni, dotknięci kalectwem, od których wymagać nic nie można.
 — Ja taką nie jestem!
 — To już zależy od ciebie.
 Ludka umilkła.