Strona:Karolina Szaniawska - Dwie jagódki.djvu/67

 — Moje dziecko, nie każ na siebie czekać.
 — Co ojczulek mówi?
 — Ubierz się, panienki pewno już gotowe.
 — Nie przeszkadzam im zupełnie. Zostaję w domu — rzekła Ludka.
 Pan Maliniecki żywo z krzesła się podniósł. Był podrażniony, przeszedł kilka razy przez pokój, następnie usiadł. Czoło miał chmurne, a twarz bardzo bladą. Spojrzał w stronę córki, już-już drgały mu na ustach jakieś słowa, lecz je powstrzymał z widocznym wysiłkiem i, dopiero uspokoiwszy się, zapytał:
 — Zkąd to postanowienie i co ono znaczy?
 Ludka nie odpowiedziała.
 — Wycieczka w większem gronie osób jest przyjemnością, towarzystwo tutejsze także miłe — dlaczego się wyłączasz?
 — Miłe, z pewnemi wyjątkami, dosyć miłe — odparła sucho Ludka.
 — Wytłómacz się, proszę.
 Ludka wydęła usta.
 — Na co to ojczulkowi?
 Pan Maliniecki ujął jej rękę, przytrzymał w dłoni i rzekł głosem stłumionym, w którym znać było gniew:
 — Na to, iż albo musisz jechać z nami, albo przedstawić słuszne powody, które cię zatrzymują w domu.
 — Przedstawię — wybuchnęła Ludka. — Ale czy je kto uwzględni! Tu nie liczą się z nikim, nie zważają na nikogo!
 — Tym razem masz do czynienia ze mną. Mów otwarcie, ja uwzględnię.
 — Gdyby ojczulek ich nie słuchał, tak-by było...
 — Usłucham własnego sumienia.
 Ludka się zmieszała i, po namyśle długim, zaczęła mówić prędko, urywanemi zdaniami.
 — Jest mi tu źle, okropnie, nie umiem żyć z niemi... nie umiem! Spełniam wszystko, wszystko, pracuję w szwalni i w ochronie, zarzuciłam śpiew, przyjemność jedyną — jedyną pociechę... zawsze jeszcze mało! Radzi-by ze mnie maszynę zrobić, bez myśli, bez woli, a ja nie mogę, nie mogę!... Wychowałam się w warunkach innych, swobodna — mam nawyknienia różne... Och, ojczulku!...
 — Czego właściwie chcesz? bo nie wiem do tej pory.
 — Ta dziewucha wybiera się iść z nami, ta sługa!
 — Kto?
 — Szorowała rondle, posługiwała w kuchni, teraz przyszło im do głowy uczyć ją... Wyborna towarzyszka dla mnie na czas świąt!...
 To rzekłszy, Ludka się rozpłakała.
 — O kim mówisz? o kim?
 — O Róźce!
 — Ta panienka ci przeszkadza?
 Płacz przeszedł w łkanie spazmatyczne.
 — Ojczulek nie widzi w tem nic złego? nic przykrego dla mnie?... Ach, Boże! Boże! Boże!
 — Nie widzę. Obejrzycie razem pamiątki Krakowa, które przecież należą do ogółu.
 — Owszem, niech ogląda!... choćby codzień... Ale