Amelką i Zosią?... Nie pani... Moja powaga...
Powaga?... nie rozumiem!... Wreszcie ja pani powagi ujmować nie mam zamiaru, lecz... (całuje Zosię w ramię) proszę mnie, jak dawniej nazywać, Amelką.
I owszem jeżeli to sprawi przyjemność.
Niezmierną! chciej mi... (poprawia się) chciej mi pani wierzyć... Wróciwszy z Warszawy, ledwie dzień jeden wytrzymałam w domu tak mi było pilno do ciebie... Lecz cóż zastaję?...
(do siebie) Chce mnie nazywać po imieniu, a nosi pensyonarski mundurek... Nie, toby mi ubliżało, w obecnem mojem położeniu osoby skończonej... (głośno) Amelciu!
Zosiu! (widząc niechętną minę przyjaciółki poprawia się) Ach, chciałam powiedzieć: pani!... Czy pamiętasz, cośmy razem wyprawiały, jak płatałyśmy różne figle?...
Nie, nie pamiętam nic takiego...
Ależ jeszcze w przeszłym roku, podczas wakacyi...
O, bardzo przepraszam! Dawniej może, ale już tak dawno, że wyszło mi z pamięci... W przeszłym roku jednak nie byłam już dzieckiem. (z powagą) Tak, tak, tak, lata mijają, czas upływa... Jako dorosła panna, nie myślę już o figlach... A ty, moja Amelciu, jeżeli chcesz wrócić do dawnej zażyłości...
