Strona:Karolina Szaniawska - Joanka.djvu/4

 — Więc chyba ściany płaczą!... słyszę najwyraźniej. Matko Boga miłosiernego, co to jest?
 Zerwali się oboje. Teraz i Szymon słyszał jęk przejmujący.
 — Kto płacze po Joance naszej? zawołał gwałtownie. Kto?...
 Byli tak podnieceni wspomnieniami, że na jedną chwilę błysnęła im myśl:
 — Może to ona sama!...
 Płacz stał się wyraźniejszy — odróżnić było można zkąd pochodził. Magdalena roztworzyła na oścież drzwi do sieni — Szymon małą lampką jej zaświecił.
 — Dziecko!
 Malutkie, roczne co najwyżej, leżało pod schodami owinięte w grubą chustkę. Rzecz jednak dziwna — spało... Kto więc płakał? Uśmiechało się przez sen, takie bezpieczne i spokojne, jak gdyby brudne schody były mu kołyską, zimna sień domem rodzicielskim.
 Z ostrożnością wielką, słowa nie mówiąc, Magdalena podjęła dziecię z ziemi i zaniosła do mieszkania, prosto na łóżko.
 — Zkąd to wzięło się tutaj? rzekła po chwili do męża, który został w sieni. Chodź-że ze światłem, Szymek; czemu marudzisz? Stróż lampkę zapali, nie nasza w tem głowa tylko jego. Chodź i gadaj co z dzieciakiem zrobić. Chyba mleka mu zagrzeje; obudzi się biedactwo, to zechce jeść.
 Gdy stary nie wracał zdecydowała się odejść od łóżka, przystawiwszy krzesło na wszelki wypadek i poszła do sieni.
 — Choź-że, Szymek — światło mi potrzebne.
 — Zaraz, zaraz. Toć się gramolę, jeno nie poradzę sam.
 — Co wygadujesz, człowieku! czyś rozum stracił?
 — Ano, przyjrzyj się. Ciężka jak kamień, choć niby mała i sucha.
 — Rany Boskie! krzyknęła maglarka chwytając się za głowę. A ja nic nie wiedziałam — czekam i czekam. Kobiecisko jakieś... patrzaj — leży, ani się ruszy. Pewno zmarzła na taki ziąb, pewno nie żyje.
 — Bierz, Magdzia, za nogi, ja za głowę; trzeba ją wnieść do stancyi, ratować matkę dziecku.
 W chwilę później, niespodziewany gość leżał na łóżku, mając obok siebie dziecię śpiące ciągle, zarumienione i uśmiechnięte do jakichś miłych obrazów.
 Kobieta była młodziutka i bardzo piękna, lecz chuda jak szkielet; twarz miała wykrzywioną z bólu, poczerniałą. Głuche jęki dobywały się z jej piersi — przerywał je płacz, szlocha-