Strona:Karolina Szaniawska - Nacia.djvu/106

jednak tam zstąpić, lecz zobaczywszy jakąś grubą jejmość, zawołała.
 — Kobieto, moja kobieto!
 Baba podniosła głowę do góry.
 — A co tam znowu? Niczyją kobietą nie jestem, tylko mojego. Wszyscy przecież wiedzą, żem Pawłowa.
 — Ale co.... chciałam się zapytać — rzekła onieśmielona trochę Natalka — co wy tam robicie?
 — A pannie co do tego? Robię co mi się podoba. Będzie mnie pytała, co ja robię tu na swoich śmieciach! To co chcę i basta! Wolno mi przecież za moje trzy ruble, złotych dwa i groszy ośmnaście na miesiąc.
 — Ale czemeście tak nadymili?
 — Niby panna nie wie, że jutro mamy pierwszą środę adwentową, niby panna nie tutejsza, nie chrześcianka! hę?
 — Nie rozumiem doprawdy.
 Baba aż klasnęła w dłonie. Z sąsiednich izb zaczęły się wychylać głowy chłopaków, wyszła kobieta z dzieckiem na ręku i przystanęła.
 — Nie rozumie panna! Tak było pytać odrazu, a jużbym powiedziała. Jutro mamy pierwszą środę, dlatego smażę na oleju kotlety ze śledzi i racuszki. To mój fach! Może panna nie wie, choć mnie tu wszyscy znają, że dzierżawię przekąski w szynku, na Wroniej.