Strona:Karolina Szaniawska - Nacia.djvu/112

 Jej ciocia, jej droga ciocia znajduje się w niebezpieczeństwie!
 Dziś jeszcze doktór nie mógł osądzić, jakie będą skutki silnego wstrząśnienia — opatrzył tylko rękę zwichniętą, oraz nogę mocno potłuczoną, kto wie jednak, czy głowa.... Kazał dawać lekarstwo, mierzyć gorączkę, a jutro zobaczy.
 Wśród łkań tłumionych, Józia modliła się o zdrowie dla ciotki: niech aby nie umrze! błagała plącząc. Pawłowa wyszła do suteryn, a ztamtąd co żywo z przekąskami do szynku, gdzie jej „stary“ trudnił się sprzedażą owych specyałów. Marcysia drzemała w kuchni, rozpowiedziawszy każdemu z osobna, kto chciał słuchać, jak to tramwaj najechał, ona wyskoczyła i trochę stłukła kolano, pani zaś wypadła na bruk uliczny, zbiegli się ludzie, policya....
 Chora jęknęła, niosąc rękę do skroni.
 Nacia przybiegła do niej z pytaniem:
 — Co mamusi? może czego potrzeba?
 Powtórny jęk był odpowiedzią.
 — Co robić? wyrzekła Natalka. Boję się poruszyć kompres, bym nie uraziła.
 Zapatrzona w bladą twarz mamy, stała cicho, wstrzymując oddech. Gdyby wzrok ludzki posiadał moc zmniejszania bólu, nigdy pewno bardziej kojące, słodsze, miększe spojrzenie nie padło na ranę. Oczy Natalki jaśniały w tej