Strona:Karolina Szaniawska - Nacia.djvu/113

chwili miłością najczulszą, ale matka tego spojrzenia nie widziała.
 Leżała cicho na batystowych poduszkach, biała jak one, usta przed kilkoma godzinami tryskające zdrowiem posiniały, rzęsy zakreślały szerokie półkola.
 A gdyby tak musiała umierać z braku pomocy! dziedziczka, pani, na której skinienie cała wieś, niby jeden człowiek, gotowa pójść w ogień, nie czuje przy sobie ręki życzliwej, nie widzi nikogo, ktoby jej ulgę przyniósł.
 A przecież jest bogata i ma córkę....
 — Ma córkę! wybuchnęła Nacia — i może umrzeć z braku dozoru w chorobie.
 Uklękła przy łóżku i serdeczną modlitwą błagała Boga o ratunek, o cud. Gdy pani Brzozowiecka poruszyła się znowu, a ból wykrzywił jej rysy, dziewczyna była zdecydowana niewprawną dłonią kompres na głowie odmienić i przebandażować rękę.
 Zaledwie wstała z klęczek, drzwi skrzypnęły i w progu sypialni ukazała się Pawłowa.
 Natalka padła jej na szyję, płacząc.
 — Ach, pani, ratuj! ratuj mamę — bo ja nie umiem.
 — Niech panienka się uspokoi — mitygowała dobra kobiecina, zrobię co doktór kazał, dopilnuję sumiennie, a panience radzę iść spać.