Strona:Karolina Szaniawska - Nacia.djvu/128

 Chłopiec śmiał się do kanarka, zdumionemi oczyma gonił za ptaszkiem, gdy babka wywodziła żale. Wesoły był i rozkoszny.
 Gdy, ucałowawszy rękę pani Brzozowieckiej, Pawłowa opuściła pokój, Natalka miała oczy pełne łez.
 — Musi umrzeć? — szepnęła do matki.
 — Żyć będzie, ale trzeba starannej kuracyi, by mógł chodzić.
 — Jaka szkoda! ach, jaka szkoda, mamo!
Gdy Józia wróciła z pensyi, Nacia pobiegła zaraz do niej i opowiedziała o Michasiu. Wzdychały obie nad wnuczkiem Pawłowej, a po obiedzie córka pana Marcina ukradkiem do suteryn się wymknęła. Michasia jednak w mieszkaniu nie było.
 — Nie mogłaś zapytać, kiedy przyjdą? — strofowała ją Natalka.
 — Mogę jeszcze raz się dowiedzieć.
 Po paru godzinach znowu to samo pytanie:
 — Byłaś u Michasia — i cóż?
 — Wróci jutro, bo matka jego ma robotę u jakiejś ciotki na Lesznie.
 — O mój Boże, dopiero jutro!
 Dziwne myśli trapiły Natalkę przez cały wieczór. Próbowała je odpędzić i udaną wesołością zagłuszyć smutek, dręczący ją bez powodu. Bo i czegoż się martwi, gdy mama prawie zdrowa? Chyba ten proces.... tak, proces.... Nie — mogłaby przysiądz, że od pewnego czasu