Strona:Karolina Szaniawska - Nacia.djvu/27

 Ignacy na ogrodnika się porwał.
 — Wara! zawołał — wara od panienki. Bóg wie, czy ją kiedy zobaczymy.
 — A coż się stało?
 — Zginęła.
 — Żarty was się trzymają! zawołał ogrodnik.
 — Żarty!.. wybuchnął lokaj prawie z płaczem. Może się utopiła, może cygani ją porwali. Nikt nawet nie wie, gdzie szukać.
 — Ja wiem! zawołał tryumfująco ogrodnik. Ja panienkę widziałem.
 Na to oświadczenie wpadła do kredensu Janowa i z wielkiej radości aż złożyła ręce.
 — Mów, Tomaszku, mów, królu, prędko! powtarzała, uśmiechając się przez łzy.
 — Widziałem panienkę o piątej rano.
 Huk gromu wstrząsnął ścianami — zrobiło się ciemno jak w nocy — Janowa blada ze strachu na kolana upadła.
 — O święty Antoni, miej nas i ją w opiece! wołała nawpół przytomna.
 — Ratuj nas Jezu! powtarzali wszyscy razem. Gdy się uspokojono, Tomasz uzupełnił zeznanie i powtórzył je w obecności nauczycielki. Panienka nie poszła na kolej, gdyż widział ją na drodze do Kleczewa. Pomimo burzy szalejącej już teraz na dobre, otucha wstąpiła w zmartwioną pannę Julię. Wie chociaż, gdzie zwrócić poszukiwania, które bez straty czasu rozpoczęto. Zaprzężono do powozu i wśród ulewy, błyskawic