Strona:Karolina Szaniawska - Nacia.djvu/31

 — Jest nawet ławka, a co ważniejsze komin! zawołano z tryumfem,
 — Felo bo zawsze do komina trafi.
 — Jak gdybyś wiedział! Napalę, będzie przynajmniej pewna rozmaitość. Pójdę szukać drzewa.
 — Ależ, waryacie, zmokniesz! Drzewo nie będzie się paliło.
 — Bajki, musi tu być komora, niepodobna, bym tam nie znalazł resztek półki, tapczanu albo stołków; połamię je i rozniecę ogień.
 Na drodze do komory potknął się o garnek i teraz dopiero spostrzegł leżącą dziewczynkę.
 — Nieba! zawołał — a to co znowu? Chodźcie, moi państwo, oddać pokłon księżniczce zaczarowanej. Prawdziwa śnieżka, królowa karłów.
 — Felo improwizuje! żartowano.
 — Znalazł księżniczkę w rozwalonej budzie!
 — Chodźcież, ja nie żartuję!
 Na garści słomy, w sukience mokrej i pomiętej, leżała dziewczynka, bladością ze znużenia i głodu podobna do zmarłej. Żyje wszakże, bo uniosła głowę i zamglonym wzrokiem rzuciwszy parę razy, przymknęła oczy.
 — Umiera! krzyknął Felo.
 — Ależ zmokła! nie ma na sobie suchej nitki.
 — Ognia co żywo! Nie mówiłem, że ogień potrzebny?