Strona:Karolina Szaniawska - Nacia.djvu/35

 — Panienki i panicze jadą! — zawołała — uciekając do sieni, zkąd wyniosła za chwilę ogromny samowar.
 — Przybywamy w porę — rzekła Genia — dziś mój dzień, dalej do samowara!
 To powiedziawszy, ledwie wóz stanął, wyskoczyła i do zatrudnienia swojego pobiegła. Chłopcy zsadzili Nacię, a Marta pytała:
 — No cóż? dobrze było jechać? pewno panna Natalia z takiemi karetami wchodzi po raz pierwszy w bliższą poufałość.
 Na werendzie ukazała się pani domu, a za nią gospodarz.
 Gdy panny zaznajomiły rodziców ze swoim gościem, Genia, szepnąwszy coś do matki, zniknęła. Ledwie upłynął kwadrans, podano Naci porcyę pachnącego befsztyku, a obie siostry usługiwały jej na wyścigi. Gdy pożywiona doskonale, Nacia z dziewczętami do bażantarni się wybierała, pani Skrodzka zwróciła jej uwagę.
 — Może do Zaborów posłać umyślnego? tam pewno się martwią i szukają panny Natalii.
 — Eh! — odparła, machnąwszy ręką z lekceważeniem — Mama przecież w Warszawie.
 — Ale chyba ktoś w domu został? — ciocia, kuzynka starsza....
 — Tylko panna Julia.
 — A więc panna Julia....
 — Nie jest naszą krewną. To nauczycielka.