Strona:Karolina Szaniawska - Nacia.djvu/48

 — Ani się domyślam — wierzaj! A co byś mieć chciała?
 — Czy panna Julia, niby dobroczynna wróżka, spełni zaraz moje żądanie?
 — Wróżką z bajki nie jestem, lecz mogłabym poprosić.
 — Dobrze! pragnę więc mieć nowy fortepian.
 — Żartujesz, moje dziecko!
 — Ani trochę. Taki jak nasz, a może nawet lepszy, mają panny Skrodzkie.
 — I to ci przeszkadza?
 — Naturalnie! Ja powinnam dostać nowy i sto razy lepszy.
 — Szalone żądanie!
 — Mama go nie spełni — wiem, znam dobrze mamę. Od czegóż jednak wuj? On mnie kocha i robi wszystko, o co poproszę.
 — Tym razem jednak chyba odmówi — rzekła panna Julia.
 Nacia już miała na ustach szorstką odpowiedź, gdy wszedł Ignacy z zawiadomieniem, że goście jadą, oraz że pan Borejko otrzymał depeszę od pani, by nazajutrz w południe wysłał konie na stacyę.
 Rozmowę przerwała wizyta sąsiadów.
 Państwo Żabińscy cieszyli się sympatyą Natalki, a zwłaszczcza ich córka Milunia, podlotek, cisnący się na gwałt w szeregi dorosłych panien, gdyż starsza siostra przed kilkoma tygodniami