Strona:Karolina Szaniawska - Nacia.djvu/55

 Obiad przeszedł wesoło. Pan Adam wracający z Paryża, miał wiele do opowiadania, a że pięknie mówił, słuchano go z zajęciem.
 Natalka, usiadłszy przy wuju, pochłaniała chciwie każdy wyraz.
 — Ach! gdybym tam być mogła! westchnęła kilkakrotnie.
 — Zrobi się to, zrobi! — pocieszał wuj.
 — Bardzo wątpię, Adasiu! zawołała pani Brzozowiecka. Niech lepiej pozna kraj rodzinny, bo lekceważy go nie znając i tylko wzdycha do zamorskich cudów.
 Nacia, blizka płaczu, spojrzała na matkę z wyrzutem.
 — No — no, córeczko — wtrącił wuj, ponieważ do Paryża nie jedziesz, aż może kiedyś po ślubie, przywiozłem ci ztamtąd parę drobiazgów.
 — Najdroższy wujaszek o mnie pamiętał!
 — Tylko — czy aby mama się nie rozgniewa?
 — Czemużby, proszę?
 — Będąc tam, myślałem jedynie o twojej przyjemności, dopiero teraz czuję, żem nie pedagog, córki wychowaćbym nie potrafił i widzę, że podarunki wybrane bardzo niefortunnie.
 — Ach! to nie sposób!
 — Czyżby tak źle było? rzekła panna Julia.
 — Niestety, droga pani!